COLUMN - Het was oktober 2024 toen mijn leven plotseling op pauze werd gezet. Niet door een pandemie, maar omdat mijn hart 'nee' zei. Ik zat op het toppunt van mijn kunnen: CEO van eventplanner.net en FORWARD, ik baatte een charmante B&B uit, en trainde keihard, met ochtendlijke loopjes, meer dan 100 km per week, krachttrainingen en herstelroutines. Ik dacht dat dit allemaal belangrijk was, maar dat is het niet.
Ik zocht geen massa-evenementen meer, maar de connectie met de natuur. Straatmarathons ruilde ik in voor de ruige schoonheid van ultra trail running in de bergen. Ik was fit. Of dat dacht ik toch.
Training, stress & de liefde voor het trailrunnen
Ik had talloze straatmarathons gelopen, maar die massale starts voelden afstandelijk en onpersoonlijk. De bergen daarentegen fluisterden verbondenheid. Trails brachten helderheid - ver weg van boardroomstress, eindeloze inboxen en gewichtsschommelingen door werkdruk. Trailrunning was rauw, puur en eerlijk. En toen kwam IJsland 2024 - mijn eerste ultra trail marathon, nog voor er iets mis leek.
De illusie van perfecte gezondheid
Een standaardcontrole verklaarde me 100% fit. Ik liep en finishte de adembenemende IJsland Ultra, overtuigd dat alles onder controle was. Maar Dr. Faché, mijn orthomoleculaire levensstijlarts, was niet overtuigd. Sommige bloedwaarden zaten binnen de normale marges, maar niet binnen de optimale. En dus ging hij dieper graven. Kort daarna kreeg mijn cardioloog de resultaten en viel de bom: ernstige hartziekte - iets dat compleet over het hoofd werd gezien tijdens de reguliere onderzoeken, ondanks de gekende familiale risico's. Die confrontatie was zo heftig dat ik meteen van cardioloog ben gewisseld. Plots ging ik van gerustgesteld naar noodplanning.
Trainingskamp Chamonix: een laatste hoogtepunt, een eerste bezinning
Twee weken voor mijn geplande hartoperatie (toestemming van de chirurg in de hand) trok ik met mijn coach Gediminas Grinius naar Chamonix. De trails rond de Mont Blanc waren tegelijkertijd verhelderend en verpletterend. Ik moest mezelf inhouden, zelfs als elke spier smeekte om harder te gaan. In plaats daarvan koos ik voor aanwezigheid. Chamonix was zowel een afsluiting als een ankerpunt. Het bewijs dat de reis net zo belangrijk is als de finish.
De operatie & het snelste ontslag ooit
En toen kwam de operatie. Uren onder narcose, ribben die voelden alsof ze doorgezaagd waren, en toch stond ik binnen de week alweer buiten. Het personeel grapte dat ik een record had gevestigd. Maar thuis de pijn stillen met lichtere medicatie? Pure marteling. En toch vond ik in die pijn een doel. Ik beet op mijn tanden en zei tegen mezelf: Als ik dit overleef, dan kan ik opnieuw opbouwen. Maar niet zomaar opbouwen: zelfs vanuit mijn ziekenhuisbed wist ik al dat ik niet gewoon wilde terugkomen. Ik wilde sterker terugkomen.
Heropbouw: 60% verloren, helderheid gewonnen
Langzaam werd het mijn nieuwe snel. Mijn longen werkten niet mee, mijn uithouding was voor 60% weg. Elke ademhaling een les, elke stap een reality check. Revalidatie hielp me op gang, mijn kinesist, orthomoleculaire arts en sportteam bouwden samen mijn fundament terug op. En toen kwam de switch: ik zou niet gewoon herstellen, ik zou trainen als een professionele atleet.
Ik gooide alles om: meer toewijding, meer structuur, meer wetenschap. En vooral: ik besloot om gezondheid en sport boven werk te plaatsen. Begrijp me niet verkeerd, ik blijf een workaholic - en trots ook. Ik run twee bedrijven, een B&B, host podcasts... het hele circus. Maar door lopen mijn eerste prioriteit te maken, valt de rest net makkelijker op z'n plek. Ik ben scherper, gefocust, productiever. Die subtiele verschuiving bracht me niet alleen prestaties terug, maar ook rust.
Ik train vroeg in de ochtend, nog voor de zon opkomt. Wanneer ik terugkom van een loop van twee uur, ben ik vaak nog steeds de eerste die inlogt op kantoor. En op deze manier is mijn training onaantastbaar. Vroeger plande ik die 's avonds, maar dan kwamen de dringende meetings of een last-minute to-do. Nu komt mijn training eerst. Altijd.
Mijn professionele routine
Mijn weekschema ziet er nu ongeveer zo uit:
- 5-6 looptrainingen, met start om 5-6 uur 's ochtends
- Lange duurlopen in het weekend, vaak back-to-back
- Donderdag: heuveltraining met 1 uur rijden (want dichterbij zijn er geen bergen)
- Krachttraining: 2x per week met kinesist, + sessies in mijn homegym
- Herstel: sauna (3x per week), cryotherapie (2-wekelijks), sportmassage (maandelijks)
- Werken begint pas als m'n lichaam z'n training gehad heeft
Samenwerken met een pro team - ik geloof sterk in omringen met de besten. Van mijn orthomoleculaire arts tot cardioloog, kinesist, krachttrainer en running coach. Waarom zou je alles zelf moeten uitzoeken als experts je sneller en veiliger naar je doel brengen?
De comeback: van operatie naar UTMB Andorra
Vier maanden na de operatie liep ik mijn eerste trailmarathon. Niet voor een tijd, maar om te bewijzen dat ik terug was. Daarna volgde een intens trainingskamp op Madeira. Maar mijn échte doel stond al kort na de operatie vast: UTMB Andorra 50 km met 3.500 hoogtemeters.
De race was meedogenloos. Ik had nog nooit 3.500 m non-stop geklommen. De eerste klim voelde eindeloos. Aan de startlijn zag ik alleen maar superfitte atleten - geen enkele "die kan ik misschien inhalen"-type. Maar ik kwam niet om te vergelijken. Ik kwam om te finishen.
En dat deed ik: 9u36 bewegende tijd (officiële tijd inclusief bevoorrading: 10u20), van plaats 350 naar 250, en 29ste in mijn leeftijdscategorie van de ruim 550 deelnemers - waarvan er 100 de finish niet haalden. Normaal word ík ingehaald. Nu haalde ík anderen in. Niet omdat ik de snelste was, maar omdat mijn geest weigerde op te geven.
Bij kilometer 15 had ik al enorme blaren op beide voeten. De pijn was intens, maar ik trok mijn veters zo strak dat mijn voeten niet meer konden bewegen (oké, ze waren blauw aan de finish). Na 1.800 m klimmen schreeuwden mijn benen om kramp. Maar ik bleef gefocust. Mijn hoofd was sterker dan ooit. En zelfs op kilometer 40 voelde ik me nog krachtig. Moe, maar beheerst. De laatste kilometers waren pittig, maar het gevoel aan die finishlijn? Onbeschrijfelijk. Dit was geen comeback. Dit was transformatie.
Leren als levensstijl
Zoals altijd dook ik niet alleen in fysieke training, maar ook in de boeken. Ik studeer momenteel om gecertificeerd running coach te worden. Niet alleen voor mijn eigen groei, maar misschien ook om later anderen te begeleiden. Levenslang leren is voor mij een filosofie. Ik ben opgeleid als computeringenieur, maar heb ook diploma's in marketing, business, recht, coaching, NLP en orthomoleculaire geneeskunde. Waarom? Omdat je voor grote doelen niet alleen sterke benen, maar ook een scherpe geest nodig hebt.
Waarom ik dit verhaal deel
Tijdens mijn training begon ik mijn verhaal te delen op social media. Niet voor likes, maar om alles een plek te geven. Tot mijn verbazing begon de feedback vanzelf te komen. Mensen vertelden me dat ze zich herkenden, dat ze opnieuw durfden dromen. En dat raakte me.
Ik ben geen influencer, en wil dat ook niet zijn. Maar mijn 'why' is helder: anderen helpen groeien en hun grenzen verleggen. Professioneel is dat altijd mijn drijfveer geweest, en nu ook persoonlijk. Daarom zei ik "ja" op de eerste drie podcastuitnodigingen om m'n verhaal te delen. Voor één keer ben ik niet de host zoals op eventplanner.tv. Nu ben ik de gast. En ik hoop dat ik via die weg meer mensen kan inspireren hun doelen na te jagen. Zelfs de onmogelijk lijkende.
Wat volgt er nog?
UTMB Kaçkar 50 km, Turkije later dit jaar
- Mijn eerste UTMB 100 km in 2026
- En nog meer podcasts waarin ik mijn verhaal mag vertellen
Bouw je mee aan dit verhaal?
Deze reis gaat niet enkel over mij die na een hartoperatie een berg oploop. Het gaat over wat mogelijk is als je je gezondheid op de eerste plaats zet, groot durft dromen en niet opgeeft.
Voel jij je aangesproken? Dan zijn er eenvoudige manieren om te helpen:
- Volg me op social media (Instagram, TikTok, Facebook & LinkedIn): elke like, share of reactie helpt het verhaal verder dragen.
- Ken jij iemand die dit moet lezen of horen? Stuur het door. Misschien geef je iemand exact het zetje dat ze nodig hadden.
- Ken of host je een podcast? Ik ga graag in gesprek over mindset, herstel, ambitie en grenzen verleggen.
- Werk je voor een sport-, supplement- of gezondheidsmerk? Ik ben op zoek nog partnerships met merken die dezelfde waarden delen: authenticiteit, kwaliteit en duurzame impact. Ik ben niet te vinden voor product pushing. Ik bouw aan iets betekenisvols. De juiste partners helpen dat verhaal versnellen, én versterken hun merk met echte verhalen van echte mensen - niet enkel topatleten, maar herkenbare transformatie.
Dit draait niet om influencer zijn. Het draait om echte invloed. De soort die iemand van de bank haalt, naar z'n loopschoenen doet grijpen, of opnieuw zijn leven in handen laat nemen.
Dank je wel.
